ผมกับภาพพิมพ์
ความเกี่ยวข้องของผมกับภาพพิมพ์ ถ้าจะนับก็น่าจะเริ่มจากเมื่อผมเรียนชั้นปี 2 คณะจิตรกรรมฯ มหาวิทยาลัยศิลปากร เพราะในชั้นปี 2 นั้นต้องเลือกวิชาแกนสองตัวซึ่งผมเลือก “เพ้นท์ กับ พิมพ์” ความจริงผมไม่ได้ชอบภาพพิมพ์นัก เพราะเข้าใจว่าเป็นวิชาที่จุกจิกและค่อนข้างเน้นที่ความเรียบร้อยในผลงาน ซึ่งไม่ค่อยตรงกับบุคลิกผมนัก แต่ที่เลือกภาพพิมพ์เพราะอยากเรียนรู้ เนื่องจากผมเคยเรียนมาในระดับ ป.ว.ช. ก็แค่ Woodcut กับ Silk-screen เบื้องต้น เทคนิคอื่น ๆรู้จักแต่ชื่อไม่เคยทำและไม่เข้าใจ อ่านจากหนังสือก็นึกภาพไม่ออกว่ามันทำอย่างไร ดังนั้นจึงเลือกภาพพิมพ์เป็นวิชาแกนอีกตัว แต่พอขึ้นปี 3 ที่ต้องเลือกวิชาเอกผมกลับไปเลือกภาพพิมพ์เป็นวิชาเอก ไม่รู้เพราะ “ผีผลัก” หรืออย่างไร แต่มันก็เกิดจากเหตุผลหลาย ๆอย่างมาประกอบกัน และผมก็ใช้เทคนิคภาพพิมพ์แกะไม้ (Woodcut) เป็นเทคนิคหลักในการทำงานตั้งแต่เรียนปริญญาตรี ปริญญาโท จนเรียนจบก็ทำ Woodcut ต่อเนื่องมาตลอด แกะไม้ทุกวันกลิ้งสีพิมพ์งานทุกวันดมน้ำมันสนทุกวัน ในซอกเล็บไม่เคยสะอาดปราศจากสี อยู่กับมันทุกวันจนประมาณปี พ.ศ.2558 จึงเริ่มห่างจากกัน เพราะผมหันไปวาดสีน้ำมันมากขึ้น แต่ที่ผมก้าวเดินมาจนวันนี้นั้นพูดได้ว่า Woodcut เป็นคนที่เดินมาด้วยกันนำพาตัวผมไปที่ต่าง ๆ ให้โอกาสพูดคุยกันสื่อสารเรียนรู้ในทุกขณะที่ทำ ทำให้ผมเข้าใจในสิ่งที่ทำและสิ่งที่ค้นหาในชีวิต เป็นเครื่องมือจุดแสงแห่งความเข้าใจให้มองเห็นความจริง และถูกดูแคลนเหยียดหยามมาด้วยกัน ถึงวันนี้แม้ผมจะแทบไม่ได้ทำ Woodcut แล้ว แต่บุญคุณและทุกอย่างที่ได้จาก Woodcut ยังคงอยู่ในใจผม ผมขอแสดงความขอบคุณที่นำพาผมมาตลอด และผมขอแสดงความระลึกถึงคุณของ บุรพาจารย์ ครูอาจารย์ของผมทุกท่าน ทั้งที่สั่งสอนโดยตรงและทางอ้อม สิ่งอันใดที่ดีงามที่มีในผลงานของผมนั้นเป็นผลจากการสั่งสอนของครูอาจารย์ของผม แต่ถ้ามีสิ่งใดที่ผิดนั้นเป็นเพราะความคิดแผลง ๆของผมเองทั้งสิ้น
วีรพงษ์ ศรีตระกูลกิจการ อายิโน๊ะ
28 สิงหาคม 2563 , ธนบุรี กรุงเทพฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น