วีรพงษ์ ศรีตระกูลกิจการ / Verapong Sritrakulkitjakarn

วันอาทิตย์ที่ 13 มีนาคม พ.ศ. 2554

ฝนฤดูร้อน

           
               เสียงแตกร้าวของฝ้าดังอย่างน่ากลัว สะเก็ดฝุ่นของมันเริ่มหลุดร่วงลงมาเริ่มต้นด้วยการทิ้งรอยเท้าเล็กๆไว้เป็นจุดสีคล้ำๆ เมื่อฝุ่นของฟ้าย้ำบนพื้นและบนหัวของผู้คนจนทำให้ทุกสิ่งเปียกปอน ฟ้าได้สมสู่กับดินผ่านเมฆและแรงลมที่ช่วยในการปฏิสนธิ ก่อให้เกิดภพชาติใหม่ของน้ำ เมฆก่อตัวพร้อมจุติไปสู่ชาติใหม่คือฝน ฝนจะไปตกที่ใดนั้นแล้วแต่แรงลมกรรมจะพัดไป  วันนั้นผมมองไปที่กระจกเห็นฝนหยดหนึ่งมาเกาะที่กระจกไม่รู้ว่ามันเป็นหยดแรกของรอบปีนี้หรือเปล่า  ในหยาดฝนเหม็ดนั้นซ่อนภาพที่เลือนลางบางอย่างเอาไว้  ภาพของความฝันความสุขของใครบางคน  ภาพกระเพาะอาหารที่มีแต่แผล ภาพร่างอันสุกใสของแพลงตอนกำลังร่ายรำ ภาพดวงตาบางคู่กำลังละลาย ภาพที่กำลังซึมสู่ดิน และภาพตัวผม  ตัวผมเมื่อครั้งก่อน.....

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น